Iquitos & Belen

Iquitos - jedno z największych na świecie miast, do którego nie prowadzi żadna droga. Da się tu tylko albo dolecieć, albo dopłynąć. Leży na północy Peru, w sercu jungli, nad Amazonką.

Dzień w Peru zaczyna się ze słońcem o 6.00 a.m. , a kończy zachodem o 18.00. Dlatego by nie tracić czasu już o 7.00 jesteśmy na nogach, jemy śniadanko i ruszamy na miasto w poszukiwaniu portu, a dokładniej miejsca, z którego odpływa Henry do Pucallpy.

Miasteczko w dzień nie wygląda dużo inaczej niż ostatniej nocy. Zatłoczone, ciasne, pachnąco-śmierdzące. Widać za jasnego więcej brudu i biedy. Uliczki pełne są ludzi, dzieci. Pierwszy raz widziałam coś takiego. Wszyscy tu czymś handlują, gotują w kuchniach na kółkach, sprzedają, wymieniają. Stoją na bokach ulic i przekrzykują się wzajemnie.

Wracając z portu, usytuowanego na koncu miasteczka, wchodzimy na targ. Targ to mieszanka smaków, zapachów i kolorów. Jak się okazuje to dopiero przedsmak tego, co zobaczymy w Belen - najbiedniejszej dzielnicy Iquitos. Idąc uliczkami rozglądać trzeba się wszędzie:
Przed siebie - by na kogoś/coś nie wpaść.
Na boki - by ktoś na ciebie nie wpadł/nie wjechał.
Za siebie - by rzeczy z twojego plecaka nie dostały skrzydeł.
Pod siebie - by nie wpaść w dziurę lub nie spaść z nagle kończącego się krawężnika.
Nad siebie - by coś na głowe nie spadło.
Jednym słowem: oczydookołagłowy.


Belen - najbiedniejsza dzielnica Peru. Dzielnica targowisk, slamsów i pływających na rzecze domów. Zaczęliśmy od niekończącego się targowiska, niesamowicie rozległego i wielkiego. Uliczki są ciasne, gęsto zastawione malutkimi straganikami. Droga jest błotnista i nierówna. Na targowisku można kupić wszystko! Zaczynając od kurczaków we wszystkich kolorach świata: od białego, przez żółty, kremowe, pomarańczowe, aż po zielone; ryby małe i wielkie, w paski i kropki, gładkie i chropowate; mięsko płaskie, niezidentyfikowane, z kopytkami małymi, inne wielkie, zarośnięte, mięso żółwie (straszny widok!!), kiełbaski okropniaste; płyty z muzyką latino, drogeria, leki leżące bez opakowań, owoce, warzywa, ryż, przyprawy i napoje w woreczkach. Wszystko to razem daje okropny smród!
Obiecałam sobie, że nie zjem nic podczas pobytu w Peru co będzie wyglądało, albo pachniało jak coś z takiego targowiska. Jakie było moje zdziwienie, gdy w restauracji "Paulina" w centrum miasta zobaczyłam znajomo mi wyglądającego i pachnącego kurczaka. Wzięłam się do dzieła. Kopałam 20 minut w talerzu, a i tak nie spotkałam dna talerza. KOPALNIA RYŻU!!
Wracając do Belen. W trakcie spaceru po targowisku wyłapał nas Marlon i zaproponował godzinne "przepłynięcie" przez dzielnicę za 10 soli na głowę. No to lecim! Wsiadamy w drewnianą łódeczkę, która nazywa się PEKE-PEKE (to dlatego, że jej silniczek płynąc robi peke-peke-peke-peke...). Marlon opowiada nam wszystko o Belen, pół po angielsku, pół po hiszpansku - wymarzone połączenie językowe;). Wszystko wygląda niesamowicie. Domy umieszczone na rzecze, drewniane, biedne, dachy słomiane, bez szyb w oknach czy drzwi. Śpi się na podłodze, niektórych stać na hamaki - tak jak Marlona. W jednej rzece ludzie się myją, piorą, pływają, gotują i pewnie też się załatwiają ;/ Wszystko jest takie zaskakujące. Są tu floating houses, floating bars, floating shops. Na koniec wyprawy wymieniamy się mailami i robimy sobie pamiątkowe zdjęcia. Pierwszy peruwiański kolega - Marlon lat 22.

Wracamy do "Pascany", pakujemy się i motokarosem, czyli motorem o 3 kołach przewożącym po dwóch pasażerów, jedziemy do portu. O 18.00 wypływamy w 3-4 dniowy rejs do Pucallpy...


Wchodzimy na pokład....

Zdjęcia (9)

Komentarze (0)